Paralaks diurnal atau harian ialah paralaks yang berbeza-beza mengikut putaran Bumi atau dengan perbezaan lokasi di Bumi. Bulan dan pada tahap yang lebih kecil planet terestrial atau asteroid yang dilihat dari kedudukan pandangan yang berbeza di Bumi (pada satu masa tertentu) boleh muncul secara berbeza jika diletakkan pada latar belakang bintang tetap.[22][23]

Paralaks diurnal telah digunakan oleh John Flamsteed pada tahun 1672 untuk mengukur jarak ke Marikh pada lawannya dan melalui itu untuk menganggarkan unit astronomi dan saiz Sistem Suria.[24]

Paralaks bulan

Paralaks bulan (selalunya singkatan paralaks mengufuk lunar atau paralaks mengufuk khatulistiwa bulan), ialah kes khas paralaks (diurnal): Bulan, sebagai jasad angkasa terdekat, mempunyai paralaks maksimum terbesar bagi mana-mana jasad angkasa, ada kala melebihi 1 darjah.[25]

Rajah untuk paralaks bintang boleh digunakan untuk menggambarkan paralaks bulan juga jika rajah diambil diperkecilkan dan diubah suai sedikit. Daripada 'berhampiran bintang', gantikan 'Bulan' dan berbanding mengambil bulatan di bahagian bawah rajah sebagai garis dasar untuk mewakili saiz orbit Bumi mengelilingi Matahari, ambil bulatan itu sebagai saiz sfera Bumi dan bulatannya mengelilingi permukaan bumi. Kemudian, paralaks bulan (mengufuk) berjumlah perbezaan dalam kedudukan sudut, berbanding latar belakang bintang jauh, Bulan seperti yang dilihat dari dua kedudukan pandangan yang berbeza di Bumi: salah satu kedudukan cerapan ialah tempat yang Bulan boleh dilihat terus di atas kepala pada masa tertentu (iaitu, dilihat sepanjang garis menegak dalam rajah); dan kedudukan cerapan yang lain ialah tempat yang Bulan boleh dilihat di ufuk pada masa yang sama (iaitu, dilihat sepanjang salah satu garis pepenjuru, dari kedudukan permukaan Bumi yang sepadan secara kasar dengan salah satu titik biru pada rajah diubah suai).

Paralaks bulan (mengufuk) secara alternatif boleh ditakrifkan sebagai sudut yang dicakup pada jarak Bulan dengan jejari Bumi[26][27] —sama dengan sudut p dalam rajah apabila dikecilkan dan diubah suai seperti yang dinyatakan di atas.

Paralaks mengufuk bulan pada bila-bila masa bergantung pada jarak linear Bulan dari Bumi. Jarak linear Bumi-Bulan berubah-ubah secara berterusan apabila Bulan mengikuti orbitnya yang terganggu dan anggaran elips mengelilingi Bumi. Julat variasi dalam jarak linear adalah dari kira-kira 56 hingga 63.7 jejari Bumi, sepadan dengan paralaks mendatar kira-kira satu darjah lengkok, tetapi antara kira-kira 61.4' hingga kira-kira 54'.[25] Almanak Astronomi dan penerbitan yang serupa menjadualkan paralaks mengufuk bulan dan/atau jarak linear Bulan dari Bumi secara berkala contohnya setiap hari untuk kemudahan ahli astronomi (dan pelayar cakerawala), dan kajian tentang cara koordinat ini berbeza dengan masa membentuk sebahagian daripada teori qamari.

Gambar rajah paralaks lunar harian

Paralaks juga boleh digunakan dalam membuat penentuan jarak ke Bulan.

Salah satu cara untuk menentukan paralaks bulan dari satu lokasi adalah dengan menggunakan gerhana bulan. Bayang-bayang penuh Bumi di Bulan mempunyai jejari kelengkungan yang jelas sama dengan perbezaan antara jejari ketara Bumi dan Matahari seperti yang dilihat dari Bulan. Jejari ini boleh dilihat bersamaan dengan 0.75 darjah, daripadanya (dengan jejari ketara suria 0.25 darjah) kita mendapat jejari ketara Bumi 1 darjah. Ini menghasilkan jarak Bumi-Bulan 60.27 kali jejari Bumi atau 384,399 kilometer (238,854 bt) Prosedur ini mula-mula digunakan oleh Aristarchus dari Samos[28] dan Hipparchus, dan kemudiannya dalam karya Ptolemy.[29] Rajah di sebelah kanan menunjukkan bagaimana paralaks bulan harian timbul dalam model planet geosentrik dan geostatik iaitu Bumi berada di tengah-tengah sistem planet dan tidak berputar. Ia juga menggambarkan perkara penting bahawa paralaks tidak perlu disebabkan oleh sebarang gerakan pemerhati, bertentangan dengan beberapa takrifan paralaks yang mengatakannya, tetapi mungkin timbul semata-mata daripada gerakan yang diperhatikan.

Kaedah lain ialah mengambil dua keping gambar Bulan pada masa yang sama dari dua lokasi yang berbeza di Bumi (lebih jauh, lebih baik) dan membandingkan kedudukan Bulan berbanding bintang. Dengan menggunakan orientasi Bumi, dua ukuran kedudukan tersebut, dan jarak antara dua lokasi di Bumi, jarak ke Bulan boleh ditriangulasi:

j a r a k b u l a n = j a r a k p e m e r h a t i tan ⁡ ( s u d u t ) {\displaystyle \mathrm {jarak} _{\mathrm {bulan} }={\frac {\mathrm {jarak} _{\mathrm {pemerhati} }}{\tan(\mathrm {sudut} )}}} Contoh paralaks lunar: Okultasi Pleiades oleh Bulan

Ini adalah kaedah yang dirujuk oleh Jules Verne dalam novel terbitannya pada 1865 iaitu From the Earth to the Moon :

Sehingga itu, ramai orang tidak tahu bagaimana seseorang boleh mengira jarak yang memisahkan Bulan dari Bumi. Keadaan itu dieksploitasi untuk mengajar mereka bahawa jarak ini diperoleh dengan mengukur paralaks Bulan. Jika perkataan paralaks kelihatan memukau mereka, mereka diberitahu bahawa ia adalah sudut yang dicakup oleh dua garis lurus yang dilukis dari kedua-dua hujung jejari Bumi ke Bulan. Jika mereka mempunyai keraguan tentang kesempurnaan kaedah ini, mereka segera ditunjukkan bahawa bukan sahaja jarak min ini berjumlah keseluruhan dua ratus tiga puluh empat ribu tiga ratus empat puluh tujuh batu (94,330 farsakh) tetapi juga bahawa para astronomi tidak dalam ralat lebih daripada tujuh puluh batu (≈ 30 farsakh).